Προσφορά!

Γιάννης Ταχόπουλος, Όψεις εθνοαποδόμησης στην Ελλάδα

€9,00

Συγγραφέας: Γιάννης Ταχόπουλος

 Σελ. 211

Έτος Έκδοσης: 2009

Κωδικός προϊόντος: 97 Κατηγορίες: , Ετικέτες: ,

Περιγραφή

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος 9

Α΄ Μέρος – Οἱ βασικές ἀντιλήψεις τῆς ἐθνοαποδόμησης 11

1. Ταύτιση ἔθνους – ἐθνο­κράτους 13

2. Ἡ ἀνεπάρκεια τῶν ὁρισμῶν τοῦ Γκέλνερ  14

3. Ἡ γενική θεωρία γιά τό ἔθνος       15

4. Ἡ μονοσήμαντη ἀντίληψη γιά τήν ἐθνική συνείδηση      18

5. Ἡ προαιώνια οὐσία τοῦ ἔθνους     21

6. Γλώσσα – «φυλή» καί ἡ κοινή θέση ἀκροδεξιῶν – «ἀντιεθνικιστῶν» 22

7. Ἡ ὑπερτίμηση τῆς «συνείδησης» 25

8. Βυζαντινή ἑλληνικότητα 28

9. Ἡ ἀντιφατικότητα στή χρήση τῶν κριτηρίων γιά ὕπαρξη ἔθνους51

10. Ἔθνος – θρησκεία55

11. Ἡ «ἀνακατασκευή τοῦ παρελθόντος»

ὡς ἀπόδειξη προνεωτερικῆς ἀνυπαρξίας τοῦ ἔθνους59

12. Ἐθνογένεση – ἐθναφύπνιση 64

13. Ἐθνότητα καί ἔθνος 66

14. Λεπτομέρειες γιά τή διακήρυξη τῆς ὕπαρξης ἔθνους 67

15. Ἐθνικοί μύθοι καί ἀλήθειες 68

16. «Φυσική» προνεωτερική καί «μή φυσική» νεωτερική ἐθνική ταυτότητα 69

17. Ἡ σύγχυση ἐθνικισμοῦ – ἐθνικῆς ταυτότητας 74

18. Ἔθνος καί ὕπαρξη ἀστικῆς τάξης 75

19. Ἡ ἀοριστία τῶν ἐθνικῶν ὁρίων καί ἡ ἀνυπαρξία τοῦ ἔθνους 79

20. Ἐθνοαποδόμηση ἐξαιτίας τῆς γεωγραφίας 81

21. Ἀντιφάσεις ὡς πρός τή σπουδαιότητα τῶν λογίων 82

22. Λόγιοι τῆς Τουρκοκρατίας καί διακήρυξη ἐθνικῆς συνέχειας 85

23. Κοραής καί ἑλληνικότητα τῆς Ρωμανίας   91

24. Μερικά ἀντεπιχειρήματα  94

25. Ἡ ἀποεθνοποίηση τῶν Ὀσμανῶν97

26. Ἡ ἐξιδανίκευση τῶν Ὀθωμανῶν καί ἡ πραγματικότητα  101

27. Ἐκκλησία, Ἕλληνες Διαφωτιστές καί ἀντιτουρκισμός      113

28. Ἕλληνες Διαφωτιστές καί «Ἑλληνοχριστιανισμός»         119

29. Διαμάχη Διαφωτιστῶν – Σκοταδιστῶν;    127

30. Περιπτώσεις παρανόησης τῶν πηγῶν τῆς Τουρκοκρατίας         130

  1.   Τό «Ἕλληνας» ὡς ἐθνικός προσδιορισμός πρίν τόν ἑλληνικό Διαφωτισμό       133

Β΄ Μέρος –  Τά προβλήματα τῆς ἰδεολογίας τοῦ λεγόμενου ἀντιεθνικισμοῦ 137

  1.      Ἀντιφάσεις – παρανοήσεις      139
  2.      Ὁ «ἀνορθολογισμός» τοῦ «ἐθνικισμοῦ»      146
  3.      Ἑλλάδα – Δύση          147
  4.      Παραδοσιολαγνεία     150
  5.      Τό ἔθνος ὡς αἰτία τῶν πολέμων       152
  6.      Ἡ ἀθώωση τοῦ καλοῦ λαοῦ   156
  7.      Ἡ μαγική λύση γιά τή συμφιλίωση τῶν ἐθνῶν        160
  8.      «Τό ἔθνος χωρίζει»    164
  9.      Ὁ ἐθνολαϊκισμός καί οἱ πολέμιοί του   166
  10.      Τό τέλος τοῦ ἔθνους καί τό ὑπερεθνοκράτος         168
  11.      Ἀντιεθνικιστικός ἐλιτισμός      172
  12.      Ἀναθεωρητές καί παλαιότεροι ἱστορικοί         173
  13.      Ὁ ἀντιεθνικισμός ὡς ἐθνικισμός τῆς ἀπέναντι πλευρᾶς        175
  14.      Τό ζήτημα τῆς ὀρθότητας τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας   179
  15.      Γενοκτονία ἤ ἁπλῶς ἐθνοκάθαρση τῶν Μικρασιατῶν;         187
  16.      Ἕλληνες, «ρεβιζιονιστές» καί  Μικρασιατική γενοκτονία       193
  17.      Μακεδονικό    201
  18.      Ἐμπόριο καί εἰρήνη     210

          ΕΠΙΛΟΓΟΣ     213

  1. Μα­κε­δο­νι­κό.

Aνα­φο­ρι­κά, πά­λι, πρός τίς ἀ­γρι­ό­τη­τες κα­τά τόν Μα­κε­δο­νι­κό Ἀ­γώ­να, οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τίς πα­ρου­σιά­ζουν λί­γο πο­λύ ὡς σφα­γή ντό­πι­ων[1]Μα­κε­δό­νων δι­α­δο­χι­κά ἀ­πό Βούλ­γα­ρους καί Ἕλ­λη­νες ἀν­τάρ­τες. Καί στήν πε­ρί­πτω­ση αὐ­τή δέν ἀ­να­γνω­ρί­ζουν οἱ «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» τά αἴ­τια γιά τήν ἔ­ναρ­ξη τοῦ Μα­κε­δο­νι­κοῦἈ­γώ­να, ἐ­νῶ πά­λι θε­ω­ροῦν τούς ἀν­τί­πα­λους ἰ­σά­ξιους σέ ἀ­γρι­ό­τη­τα. Ἡἱ­στο­ρι­κή ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πώς ἑλ­λη­νι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα στάλ­θη­καν στή Μα­κε­δο­νί­α ἀ­φό­του εἶ­χαν κα­τέλ­θει ἀ­πό τή Βουλ­γα­ρί­α βουλ­γα­ρι­κά ἀν­τάρ­τι­κα σώ­μα­τα, τά ὁ­ποῖ­α προ­σπα­θοῦ­σαν νά ἐ­πι­βά­λουν διά τῆς βί­ας τήν προ­σχώ­ρη­ση τῶν κα­τοί­κων στή Βουλ­γα­ρι­κή Ἐκ­κλη­σί­α.

Γιά τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» φυ­σι­κά δέν ἔ­χει ση­μα­σί­α ποι­ός ξε­κί­νη­σε, ποι­ός ἦ­ταν ὁἀ­μυ­νό­με­νος καί ποι­ός ὁἐ­πι­τι­θέ­με­νος[2]. Ση­μα­σί­α ἔ­χει μό­νο νά κα­τα­φέ­ρουν νά πα­ρου­σια­στοῦν ὡς ἰ­σό­πο­σα καί ἴ­σης ποι­ό­τη­τας τά ἐγ­κλή­μα­τα τῶν δύ­ο πλευ­ρῶν καί μά­λι­στα μέ τέ­τοι­ον τρό­πο, ὥ­στε νά φαί­νε­ται πώς οἱ ντό­πιοι κά­τοι­κοι ἦ­ταν μέ­λη τῆς μα­κε­δο­νι­κῆς ἐ­θνό­τη­τας. Πράγ­μα­τι, ὅ­ταν λ.χ. ὑ­πο­στη­ρί­ζε­ται ἀ­πό τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές» ὅ­τι ὁ μα­κε­δο­νο­μά­χος Κα­πε­τάν Κώτ­τας εἶ­πε: «Ἡ­μεῖς οἱ Μα­κε­δό­νες διά ν’ ἀ­πο­κτή­σω­μεν ἐ­λευ­θε­ρί­αν ἔ­χο­μεν δύ­ο δρό­μους ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω­μεν. Ὁἕ­νας πη­γαί­νει εἰς τήν Βουλ­γα­ρί­αν, ὁἄλ­λος πη­γαί­νει εἰς τήν Ἑλ­λά­δα», ἐ­νῶἔ­χει πεῖ: «Ἡ­μεῖς οἱ Μα­κε­δό­νες, διά ν’ ἀ­πο­κτή­σω­μεν ἐ­λευ­θε­ρί­αν, ἔ­χο­μεν δύ­ο δρό­μους ν’ ἀ­κο­λου­θή­σω­μεν. Ἐ­κλέ­ξα­τε σεῖς ποι­όν θέ­λε­τε. Ὁἕ­νας πη­γαί­νει εἰς τήν Βουλ­γα­ρί­αν. Εἶ­ναι ὁ δρό­μος πού βα­στᾶ τριά­ντα ἡ­μέ­ρας καί εἶ­ναι γε­μά­τος ἀγ­κά­θια, πού θά μᾶς γδά­ρουν ὥς πού νά φθά­σω­μεν ἐ­κεῖ. Ὁἄλ­λος πη­γαί­νει εἰς τήν Ἑλ­λά­δα εἰς τρεῖς ἡ­μέ­ρας καί εἶ­ναι ὡ­ραῖ­ος καί κα­θα­ρός»[3], τέ­τοι­ου εἴ­δους ὑ­πο­στή­ρι­ξη στόν ἐ­θνι­κι­σμό τῆς ἄλ­λης πλευ­ρᾶς μό­νο ἀν­τι­ε­θνι­κι­σμό δέν δεί­χνει.

ὉἸ­ός (23-10-2005) δέν πα­ρα­θέ­τει ὅ­λα τά λε­γό­με­να τοῦ Κώτ­τα. Ὁ τε­λευ­ταῖ­ος ρη­το­ρι­κά μό­νο ἔ­θε­τε τό ζή­τη­μα τῆς ἐ­θνι­κῆς ταυ­τό­τη­τας τῶν Μα­κε­δό­νων. Ὅ­λες, ἄλ­λω­στε, οἱἀ­να­φο­ρές Ἑλ­λή­νων (κρά­τους καί πα­τρι­ω­τῶν) κα­τά τόν 19ο αἰ. καί στίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ σέ «Μα­κε­δό­νες», οἱὁ­ποῖ­ες ἐ­νί­ο­τε πα­ρου­σι­ά­ζον­ται ἐκ μέ­ρους τῶν «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στῶν» ὡς ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι οἱ το­τι­νοί Ἕλ­λη­νες ἀ­πο­δέ­χον­ταν τήν ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους, γί­νον­ται κα­τα­νο­η­τές ὡς ἑ­ξῆς: οἱἝλ­λη­νες προ­σπα­θών­τας νά ἐ­ξου­δε­τε­ρώ­σουν τήν βουλ­γα­ρι­κή ἐ­πιρ­ρο­ή ἐ­πί τῶν σλα­βό­φω­νων χω­ρι­κῶν τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, ἔ­λε­γαν στούς τε­λευ­ταί­ους ἤἰ­σχυ­ρί­ζον­ταν ὅ­τι οἱ τε­λευ­ταῖ­οι εἶ­ναι Μα­κε­δό­νες, δη­λα­δή ἀ­πό­γο­νοι τῶν Ἀρ­χαί­ων Μα­κε­δό­νων, δη­λα­δή σέ τε­λι­κή ἀ­νά­λυ­ση Ἕλ­λη­νες καί ὄ­χι Βούλ­γα­ροι.

Συ­νε­πῶς ὁ προσ­δι­ο­ρι­σμός «Μα­κε­δό­νες» ἐκ μέ­ρους τῶν το­τι­νῶν Ἑλ­λή­νων, κρά­τους καί πα­τρι­ω­τῶν, δέ ση­μαί­νει μιά πα­λαι­ό­τα­τη πα­ρα­δο­χή ἐκ μέ­ρους τῆς Ἑλ­λά­δας γιά ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους, ἀλ­λά ἕ­ναν ἑ­λιγ­μό τῶν Ἑλ­λή­νων πα­τρι­ω­τῶν τοῦ 19ου καί ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ., ὥ­στε νά πά­ρουν μέ τό μέ­ρος ἐ­κεί­νους τούς σλα­βό­φω­νους κα­τοί­κους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας πού ἀμ­φι­τα­λαν­τεύ­ον­ταν με­τα­ξύ βουλ­γα­ρι­σμοῦ καί ἑλ­λη­νι­σμοῦ. Ἀ­κό­μη καί τό MacedonianSlavs δέν συ­νε­πά­γε­ται μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος, ἀλ­λά «σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κό», ἐ­κτός κι ἄν εἶ­χε γε­ω­γρα­φι­κή ση­μα­σί­α καί ἦ­ταν προ­σπά­θεια τή­ρη­σης οὐ­δε­τε­ρό­τη­τας ὡς πρός τίς βουλ­γα­ρι­κές καί σερ­βι­κές ἀν­τι­λή­ψεις: οἱ σλα­βό­φω­νοι[4]κά­τοι­κοι τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, δί­χως ἐ­θνι­κό χα­ρα­κτη­ρι­σμό.

Τό δι­α­σκε­δα­στι­κό εἶ­ναι ὅ­τι ὁἸ­ός ἔ­χει πα­ρα­θέ­σει ἀ­πό­ψεις Ἑλ­λή­νων τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. οἱὁ­ποῖ­οι μι­λᾶ­νε γιά «Μα­κε­δό­νες» ὡς δι­α­φο­ρε­τι­κή τῆς βουλ­γα­ρι­κῆς ἐ­θνό­τη­τα γιά νά πεί­σει μέ βά­ση τήν γνω­στή ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή με­θο­δο­λο­γί­α του: «ἀ­φοῦ πα­λιά τό ἀ­πο­δε­χό­μα­σταν κι ἐ­μεῖς, τώ­ρα ἔ­χου­με ἄ­δι­κο ἀρ­νού­με­νοί το»· καί εἶ­ναι δι­α­σκε­δα­στι­κό, για­τί καί οἱ «πα­τέ­ρες» τοῦ «Μα­κε­δο­νι­σμοῦ» κά­νουν ἀ­κρι­βῶς τό ἴ­διο μέ τόν Ἰ­ό, βά­ζουν τούς Ἕλ­λη­νες ὡς κρι­τές τῆς ὕ­παρ­ξης ἄλ­λων ἐ­θνῶν, προ­κει­μέ­νου ὅ­μως νά ἀ­πο­δεί­ξουν τό ἀ­κρι­βῶς ἀν­τί­θε­το ἀ­πό αὐ­τά πού ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὁἸ­ός, να πεί­σουν δη­λα­δή γιά τήν βουλ­γα­ρι­κό­τη­τα τῶν Σλά­βων τῆς Μα­κε­δο­νί­ας. Ὁ Μι­σίρ­κωφ στά 1924 σέ ἄρ­θρο του (ἐφ. “Mir”, Σό­φια, 30-4-1924) γρά­φει:

«Αν τό ζή­τη­μα τῆς φυ­λε­τι­κῆς ὁ­μοι­ό­τη­τας καί δι­α­φο­ρᾶς με­τα­ξύ Βουλ­γά­ρων καί Μα­κε­δό­νων ἐ­πι­λύ­ε­ται βά­σει τῆς ἐ­θνι­κῆς ὀ­νο­μα­σί­ας, γλώσ­σας καί ἱ­στο­ρί­ας, δέν ὑ­πάρ­χει ἀμ­φι­βο­λί­α ὅ­τι πρέ­πει νά τό ἐ­πι­λύ­σου­με ὅ­πως κά­ποι­ος Ἕλ­λη­νας ἱ­ε­ρέ­ας στά 1804· συγ­γρα­φέ­ας ἑ­νός τε­τρά­γλωσ­σου λε­ξι­κοῦ, Ἑλ­λη­νι­κοῦ, Βουλ­γα­ρι­κοῦ, Ρου­μα­νι­κοῦ καί Ἀλ­βα­νι­κοῦ, καί ὁὁ­ποῖ­ος θε­ω­ροῦ­σε ὡς βουλ­γα­ρι­κή τήν δυ­τι­κή μα­κε­δο­νι­κή δι­ά­λε­κτο. Γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν στήν Μα­κε­δο­νί­α καί τή Βουλ­γα­ρί­α δέν ἀ­να­φε­ρό­ταν ἡ Βουλ­γα­ρι­κή Ἐ­ξαρ­χί­α, οἱἝλ­λη­νες, προ­φα­νῶς κα­λά ἐ­νη­με­ρω­μέ­νοι γιά τίς ἐ­θνό­τη­τες τῶν Βαλ­κα­νί­ων, δέν κά­νουν καμ­μί­α δι­ά­κρι­ση ἀ­νά­με­σα σέ Βούλ­γα­ρο, σέ Μα­κε­δό­να καί σέ Μα­κε­δό­να Σλά­βο. Ἐ­μεῖς, οἱ Μα­κε­δό­νες, δέν γί­νε­ται, καί δέν ἔ­χου­με κα­νέ­να λό­γο νά ἀ­γνο­ή­σου­με αὐ­τό καί ἄλ­λα πα­ρό­μοι­α δε­δο­μέ­να, τά ὁ­ποῖ­α εἶ­ναι ἑ­κα­τον­τά­δες. Δέν μπο­ροῦ­με νά τά ἀ­γνο­ή­σου­με, για­τί ἄν τά ἀ­γνο­ού­σα­με θά δι­α­στρε­βλώ­να­με τήν ἱ­στο­ρί­α μας, θά κρύ­βα­με τήν ἀ­λή­θεια καί θά αὐ­τε­ξα­πα­τώ­μα­σταν». Αὐ­τά ὅ­λα, βέ­βαι­α, εἶ­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα γιά τούς «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στές».

Ὅ­πως τό ὅ­τι ὁ Μι­σίρ­κωφ στό ἄρ­θρο «Ἡἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα τῶν Μα­κε­δό­νων» (11-5-1924) γρά­φει τά ἑ­ξῆς δι­α­φω­τι­στι­κά: «Ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό τό ἄν αὐ­το­α­πο­κα­λού­μα­στε Βούλ­γα­ροι ἤ Μα­κε­δό­νες, πάν­το­τε θά νοι­ώ­θου­με ὡς μιά ἐ­θνό­τη­τα μέ βουλ­γα­ρι­κή ἐ­θνι­κή συ­νεί­δη­ση».

ὉἸ­ός ἀ­να­φέ­ρε­ται[5]ἐ­πι­πλέ­ον στήν ἐ­θνο­λο­γι­κή τα­ξι­νό­μη­ση κά­ποι­ων με­τα­να­στῶν ὡς Μα­κε­δό­νων κα­τά τήν εἴ­σο­δό τους στό νη­σί Ἔ­λις στίς ΗΠΑ τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. ὡς ἀ­πό­δει­ξη γιά τήν ὕ­παρ­ξη τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους πού τό­σο ἀρ­νοῦν­ται οἱἝλ­λη­νες. ἴ­σως ὅ­μως θά ἔ­πρε­πε νά μπεῖ στόν κό­πο καί νά ψά­ξει γιά ποι­ό λό­γο ἀ­πό τούς προ­ερ­χό­με­νους ἀ­πό τήν πό­λη τῶν Σκο­πί­ων με­τα­νά­στες δή­λω­ναν τό 51% Βούλ­γα­ροι καί μό­λις τό 10% Μα­κε­δό­νες. ὉἸ­ός (ὅ.π., «μύ­θος 1ος») γρά­φει: «Κα­τά τήν εἴ­σο­δό τους στίς ΗΠΑ, τήν πρώ­τη δε­κα­ε­τί­α τοῦ 20οῦ αἰ., πολ­λοί σλα­βό­φω­νοι με­τα­νά­στες ἀ­παν­τοῦν στό ἐ­ρώ­τη­μα ποι­ά εἶ­ναι ἡ “φυ­λή” ἤὁ “λα­ός” τους μέ τή λέ­ξη “Μα­κε­δό­νας”. Οἱ σχε­τι­κές κα­τα­χω­ρή­σεις εἶ­ναι ἠ­λε­κτρο­νι­κά προ­σπε­λά­σι­μες, στήν πρω­τό­τυ­πη μορ­φή τους, στήν ἱ­στο­σε­λί­δα τοῦἘ­λις Ἀ­ϊ­λαντ», ἀλ­λά δέν ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι στήν σε­λί­δα τοῦ νη­σιοῦἜ­λις (http://www.ellisislandrecords.org/search/search_new.asp) με­τα­ξύ τῶν κα­τά Ἰ­ό «φυ­λῶν» ἤ «λα­ῶν» (ὀρ­θό­τε­ρα ethnicities = ἐ­θνό­τη­τες) τῶν νε­ο­ει­σερ­χό­με­νων με­τα­να­στῶν ἀ­να­φέ­ρον­ται καί τά Ἀ­φρι­κα­νός, Ἀ­φρι­κα­νός (μαῦ­ρος), Ἀλ­σα­τός, Ἀ­σιά­της, Βαυα­ρός, Βεσ­σα­ρα­βός, Μαῦ­ρος (Black), Καυ­κά­σιος, Κύ­πριος, Γι­βραλ­τά­ριος, Βο­ρει­ο­α­με­ρι­κά­νος, Ζω­ρο­α­στρι­στής, Λευ­κός, Πρῶσ­σος κ.ἄ. Ἦ­ταν τό­τε οἱ «Κύ­πριοι» ἔ­θνος;

Τό Macedonian δέν ἀ­να­φέ­ρε­ται ὁ­πωσ­δή­πο­τε σέ μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος, ὅ­πως ὁἸ­ός θέ­λει νά συμ­πε­ρά­νει. Ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει μά­λι­στα τήν ἴ­δια θέ­ση: «ὅ­πως μπο­ρεῖ νά δι­α­πι­στώ­σει ἐ­πι­σκε­πτό­με­νος τήν ἱ­στο­σε­λί­δα τοῦ μου­σεί­ου τοῦἜ­λις Ἄι­λαντ καί “ξε­φυλ­λί­ζον­τας” τίς σχε­τι­κές κα­τα­στά­σεις τῆς ἀ­με­ρι­κα­νι­κῆς ὑ­πη­ρε­σί­ας με­τα­νά­στευ­σης (www.-ellisisland.org). Μέ­σα στίς πρῶ­τες 100 ἡ­μέ­ρες τοῦ 1904, π.χ., 323 νε­ο­α­φι­χθέν­τες με­τα­νά­στες στό ἐ­ρώ­τη­μα “φυ­λή ἤ λα­ός” ἀ­πάν­τη­σαν “Μα­κε­δό­νας”» (ὅ.π., 4-12-2005).

Τά ἀν­τί­στοι­χα ι­σχύ­ουν γιά τόν Μι­σίρ­κωφ (ὅ.π., 23-10-2005, «μύ­θος 1ος»: «Ἡ πρώ­τη πα­νη­γυ­ρι­κή δι­α­τύ­πω­ση τῆς συγ­κρό­τη­σης ἑ­νός σύγ­χρο­νου, σλα­βι­κοῦ “μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους” γί­νε­ται τό 1903 ἀ­πό τόν (γεν­νη­μέ­νο στήν Πέλ­λα τῶν Γι­αν­νι­τσῶν) Κάρ­στε Μι­σίρ­κωφ», γιά τόν ὁ­ποῖ­ον δέν ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι στά 1907 (ἄρ­θρο, στό περ. B’lgarskazbirka, «Ση­μει­ώ­σεις στήν νο­τι­οσ­λα­βι­κή φι­λο­λο­γί­α καί ἱ­στο­ρί­α») ἀ­να­θε­ώ­ρη­σε τίς ἀ­πό­ψεις πού ἐ­ξέ­φρα­σε στίς Μα­κε­δο­νι­κές ὑ­πο­θέ­σεις («σέ αὐ­τές ἔ­σφα­λα ὡς πο­λι­τι­κός πού αὐ­το­σχε­διά­ζει..τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα σέ αὐ­τές ἦ­ταν πρό­χει­ρα», ἔ­γρα­ψε τό­τε). Ἄλ­λω­στε, στίς Μα­κε­δο­νι­κές Ὑ­πο­θέ­σεις δέν ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος ὡς ὑ­παρ­κτό (οἱ πα­τέ­ρες μας, γρά­φει κά­που, μό­νο Βούλ­γα­ροι ἤ­ξε­ραν ὅ­τι εἶ­ναι) ἀλ­λά ὡς πο­λι­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα καί δέ­ον.

Ὁ Μι­σίρ­κωφ σέ ἐ­πι­στο­λή του (Ὀ­δησ­σός, 6-8-1908) γρά­φει «Ἡἐ­ξέ­γερ­ση τοῦἼ­λιν­τεν στά 1903 εἶ­χε μιά ἔκ­δη­λη ἐ­πί­δρα­ση πά­νω μου καί μέ ὁ­δή­γη­σε νά κά­νω κά­ποι­α λά­θη». Στά 1914, ὄν­τας στήν Ρωσ­σί­α, σέ γράμ­μα πρός τόν Ρῶσ­σο Ὑπ.Ἐξ. αὐ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζε­ται ὡς «Μα­κε­δό­νας Βούλ­γα­ρος», κά­νει λό­γο γιά «τόν ἀ­ναν­τίρ­ρη­τα βουλ­γα­ρι­κό πλη­θυ­σμό τῆς Μα­κε­δο­νί­ας»· σέ ἄλ­λο του γράμ­μα, στά 1914, γρά­φει «Μα­κε­δό­νες ση­μαί­νει μό­νο Μα­κε­δό­νες Βούλ­γα­ροι». Στό προ­σω­πι­κό ἡ­με­ρο­λό­γιό του (γραμ­μέ­νο κα­τά τό 1913) δή­λω­νε Βούλ­γα­ρος, καί στό ἄρ­θρο του «Ἡἐ­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα τῶν Μα­κε­δό­νων» (ἐφ. «20 Ἰ­ού­λη», Σό­φια, 11-5-1924) ἔ­γρα­φε «..Ἀλ­λά τώ­ρα οἱ οἰ­μω­γές ἀ­πό τούς Μα­κε­δό­νες μπο­ροῦν ν’ ἀ­κου­στοῦν: “εἴ­μα­στε Βούλ­γα­ροι, εἴ­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο Βούλ­γα­ροι ἀ­πό τούς ἴ­διους τούς Βουλ­γά­ρους”». Κα­τά τόν Ἰ­ό[6]ὁ Μι­σίρ­κωφ «θά κα­τα­λή­ξει με­τά τήν κα­τα­στο­λή τῆς ἐ­ξέ­γερ­σης τοῦἼ­λιν­τεν στήν προ­πα­γάν­δι­ση τῆς σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κῆς ἐ­θνι­κῆς ἰ­δι­α­τε­ρό­τη­τας». Ἀ­κρι­βῶς τό ἀν­τί­θε­το ἔ­κα­νε ὁ τε­λευ­ταῖ­ος: σέ ἄρ­θρο του (ἐφ. Mir, Σό­φια, 30-4-1924) ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει γιά μιά ἀ­κό­μη φο­ρά τήν ταύ­τι­ση «Μα­κε­δό­νων» μέ τό βουλ­γα­ρι­κό ἔ­θνος. Τέ­λος, στά δύ­ο τε­λευ­ταῖ­α ἄρ­θρα πού ἔ­γρα­ψε πρίν τό θά­να­τό του ἐ­πί­σης θε­ω­ρεῖ δε­δο­μέ­νο ὅ­τι εἶ­ναι Βούλ­γα­ρος: «Ἐ­μεῖς οἱ Βούλ­γα­ροι..» («Σχο­λεῖ­ο καί σο­σι­α­λι­σμός», ἐφ. Mir, 26-5-1925)· «..γιά τή Μα­κε­δο­νί­α καί τίς ἄλ­λες σκλα­βω­μέ­νες βουλ­γα­ρι­κές πε­ρι­ο­χές» («Ἐκ­κλη­σί­α καί σχο­λεῖ­ο», Mir, 13-8-1925). Ἡἐ­πι­μο­νή μας μέ τόν Μι­σίρ­κωφ οὔ­τε τυ­χαί­α εἶ­ναι οὔ­τε ὀ­φεί­λε­ται βα­σι­κά στό ὅ­τι ὁἸ­ός ἔ­κα­νε λό­γο γι’ αὐ­τόν. Ἄς φαν­τα­στοῦ­με νά ὁ­μο­λο­γοῦ­σε ὁ «πα­τέ­ρας» τοῦ νε­ο­ελ­λη­νι­κοῦἔ­θνους, ὁ Κο­ρα­ής, στά ἔρ­γα τῆς ὡ­ρι­μό­τη­τάς του καί ὥς τό τέ­λος τῆς ζω­ῆς του, ὅ­τι δέν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νας, ὅ­τι λά­θε­ψε κι ὅ­τι «δη­μι­ούρ­γη­σε θό­ρυ­βο» πε­ρί Γραι­κῶν γιά πο­λι­τι­κούς μό­νο λό­γους. Ἀ­κρι­βῶς αὐ­τό ἔ­κα­νε ὁ Μι­σίρ­κωφ, ὁ «πα­τέ­ρας τοῦ Μα­κε­δο­νι­σμοῦ» μέ τό «μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος».

Τό προ­βλη­μα­τι­κό σέ ὅ­λα αὐ­τά ἔγ­κει­ται στό ὅ­τι ὁἸ­ός ἀ­νέ­φε­ρε τά πε­ρί Μι­σίρ­κωφ στά 2005 καί 2004, ἐ­νῶ οἱἀ­πο­κα­λύ­ψεις γιά τήν βουλ­γα­ρι­κή συ­νεί­δη­σή του εἶ­χαν ἤ­δη γί­νει στά 2003 (27-29/11), σέ συ­νέ­δριο γιά τό ἔρ­γο τοῦ Μι­σίρ­κωφ, στά Σκό­πια. «Σέ ἐ­πι­στο­λή του μέ ἡ­με­ρο­μη­νί­α 1 Μα­ΐ­ου 1899 πρός τόν φί­λο του Κό­λιο Μα­λε­σέβ­σκι (NikolaMaleshevski), ὁ Γκό­τσε Ντέλ­τσε­φ  ὁ­μο­λο­γοῦ­σε ὅ­τι πο­τέ δέν ἔ­πα­ψε νά αἰ­σθά­νε­ται Βούλ­γα­ρος»[7]. Ἡ δι­α­κή­ρυ­ξη ἑ­νός σέ ἐ­θνι­κή σύγ­χυ­ση λο­γί­ου στά 1903 γιά μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος συ­νε­πά­γε­ται τήν ὕ­παρ­ξή του, ἐ­νῶ οἱ δε­κά­δες δι­α­κη­ρύ­ξεις λο­γί­ων κα­τά τόν Με­σαί­ω­να γιά ἑλ­λη­νι­κό ἔ­θνος δέν συ­νε­πά­γον­ται τήν ὕ­παρ­ξή του. «Τά ἔ­θνη εἶ­ναι κα­τα­σκευ­ές», αὐ­τό ὅ­μως δέν ἐμ­πο­δί­ζει τόν Ἰ­ό βα­σι­ζό­με­νο στά δι­φο­ρού­με­να ἀρ­χεῖ­α τῶν ΗΠΑ νά τε­κμη­ρι­ώ­νει τήν ἀν­τι­κει­με­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους. Καί τί νά πεῖ κα­νείς γιά τήν ἀ­πό­δει­ξη ἀ­πό τόν Ἰ­ό τῆς ὕ­παρ­ξης ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων ἡὁ­ποί­α βα­σί­ζε­ται σέ μυ­θι­στο­ρή­μα­τα; Τό ὅ­τι ὁ­ρι­σμέ­νοι μπο­ρεῖ νά ἐ­πη­ρε­ά­στη­καν ἀ­πό τόν «σο­σι­α­λι­στι­κό» δι­ε­θνι­στι­κό μα­κε­δο­νι­σμό τοῦἼ­λιν­τεν δέν συ­νε­πά­γε­ται ὅ­τι δή­λω­ναν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες. Οἱ το­τι­νές δι­α­κη­ρύ­ξεις γιά ὕ­παρ­ξη «Μα­κε­δό­νων» καί ἀ­ναι­ρέ­σεις τῶν πα­ρα­πά­νω δι­α­κη­ρύ­ξε­ων γιά ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες δεί­χνουν ὅ­τι δέν μπο­ρεῖ μέ τά το­τι­νά δε­δο­μέ­να νά τε­κμη­ρι­ω­θεῖἡὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους στίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ αἰ.

ὉἸ­ός προ­σπερ­νᾶ[8] τό «ὄν­τως λε­πτό καί δι­φο­ρού­με­νο ζή­τη­μα τοῦ αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμοῦ τῶν Σλα­βο­μα­κε­δό­νων» (τό πε­ρί­ερ­γο εἶ­ναι ὅ­τι τούς βα­πτί­ζει Σλα­βο­μα­κε­δό­νες μή ἀ­πο­δε­χό­με­νος τόν αὐ­το­προσ­δι­ο­ρι­σμό τους ὡς Μα­κε­δό­νων, τόν ὁ­ποῖ­ο κα­τά τά ἄλ­λα δέ­χε­ται ὡς πραγ­μα­τι­κό ἤ­δη ἀ­πό τίς ἀρ­χές τοῦ 20οῦ αἰ.), δι­ό­τι τό γρα­φεῖ­ο με­τα­νά­στευ­σης τῶν ΗΠΑ ἐ­κεί­νη τήν ἐ­πο­χή ὅ­ρι­ζε «Macedonian: seeBulgarian» καί ὁἀ­με­ρι­κα­νός ἐ­θνο­λό­γος P. Roberts στό βι­βλί­ο του ImmigrantracesinNorthAmerica (1910) κά­νει λό­γο γιά MacedoniansἤMacedonianSlavs, ἀλ­λά τούς θε­ω­ρεῖBulgarians – γι’ αὐ­τό ὁἸ­ός ἐ­πι­κεν­τρώ­νε­ται στήν ἀ­να­γνώ­ρι­ση στά 1920 ἀ­πό τίς ΗΠΑ τῆς γλώσ­σας ὡς Macedonian (ὅ.π., 4-12-2005), ὑ­πο­στη­ρί­ζον­τας ἐμ­μέ­σως πλήν σα­φῶς τήν ἀ­βά­σι­μη θέ­ση ὅ­τι ἡ γλώσ­σα αὐ­τή συ­νε­πά­γε­ται αὐ­το­μά­τως καί ὕ­παρ­ξη μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους (ὅ­πως Κυ­πρια­κό ἔ­θνος, Βλα­χι­κό ἔ­θνος κ.λπ.).

ὉἸ­ός θε­ω­ρεῖὅ­τι οἱἑλ­λη­νι­κές, σερ­βι­κές, βουλ­γα­ρι­κές στα­τι­στι­κές εἶ­ναι (ὅ.π., 4-12-2005) «προ­πα­γαν­δι­στι­κές» (ἡ προ­πα­γάν­δα τῶν στα­τι­στι­κῶν αὐ­τῶν δέν ἔγ­κει­ται στήν τρι­ε­θνῆ συν­δυ­α­σμέ­νη –τί συ­νω­μο­σι­ο­λο­γι­κό, πιά– ἀ­πό­κρυ­ψη ὕ­παρ­ξης τοῦ μα­κε­δο­νι­κοῦἔ­θνους, ἀλ­λά στούς ἀ­ριθ­μούς πού κά­θε μιά δί­νει γιά τό κά­θε ἔ­θνος). Πέ­ρα, ὅ­μως, ἀ­πό τήν «προ­πα­γάν­δα» τῶν Σέρ­βων, Ἑλ­λή­νων καί Βουλ­γά­ρων, ἡ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς ἐκ­παί­δευ­σης στήν Μα­κε­δο­νί­α πρίν τό 1912 δεί­χνει –ἀ­φοῦ τά ἔ­θνη ἀ­να­δύ­ον­ται μέ τήν ἐμ­φά­νι­ση τῆς τυ­πο­γρα­φί­ας καί τῆς ἐκ­παί­δευ­σης, δηλ. κα­τά τήν Νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα, σύμ­φω­να μέ ἐ­θνο­α­πο­δο­μι­στι­κή ὀ­πτι­κή– ὅ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος. Δέν πα­ρου­σι­ά­στη­καν τό­τε κά­ποι­οι οἱὁ­ποῖ­οι ἤ­θε­λαν νά εἶ­ναι μό­νο «Μα­κε­δό­νες» καί οἱὁ­ποῖ­οι ἵ­δρυ­σαν «μα­κε­δο­νι­κά» σχο­λεῖ­α ἤἀ­παί­τη­σαν νά ἱ­δρυ­θοῦν τέ­τοι­α, ὅ­πως λ.χ. οἱἝλ­λη­νες στήν Τουρ­κο­κρα­τί­α. Γρά­φον­τας (ὅ.π., 4-12-2005) «Οἱἐ­πί­ση­μες ὀ­θω­μα­νι­κές ἀ­πο­γρα­φές, πά­λι, κα­τέ­γρα­φαν ὄ­χι “ἔ­θνη” ἀλ­λά “μι­λέ­τια” -ἐ­πί­ση­μα ἀ­να­γνω­ρι­σμέ­νες δη­λα­δή θρη­σκευ­τι­κές κοι­νό­τη­τες, βά­σει τῶν ὁ­ποί­ων ὀρ­γα­νω­νό­ταν ἡὑ­πα­γω­γή τῶν κα­τοί­κων τῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας στήν κρα­τι­κή ἐ­ξου­σί­α. Βουλ­γα­ρι­κό μι­λέ­τι δέν ὑ­πῆρ­χε πρίν ἀ­πό τό 1870, οὔ­τε σερ­βι­κό πρίν ἀ­πό τό 1903. “Μα­κε­δο­νι­κό” μι­λέ­τι οὐ­δέ­πο­τε ἀ­να­γνω­ρί­στη­κε ἀ­πό τήν Ὑ­ψη­λή Πύ­λη καί, κα­τ’ ἐ­πέ­κτα­ση, οὐ­δέ­πο­τε κα­τα­γρά­φη­κε» δέν ἀ­να­φέ­ρει τό προ­φα­νές: ὅ­τι οἱὈ­σμα­νοί, ἔ­χον­τας μό­νο συμ­φέ­ρον ἄν αὔ­ξαι­ναν τόν ἀ­ριθ­μό τῶν χρι­στι­α­νι­κῶν μι­λέτ κα­τά ἕ­να (τό μα­κε­δο­νι­κό) καί ἄν ἐ­πέ­τει­ναν τή δι­αί­ρε­ση με­τα­ξύ τῶν χρι­στια­νῶν ὑ­πη­κό­ων τους, δέν ἄ­κου­σαν τίς ἀ­πε­γνω­σμέ­νες κραυ­γές τῶν κα­τά τόν Ἰ­ό ὑ­παρ­κτῶν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων (πού ἤ­θε­λαν νά εἶ­ναι «Μα­κεν­τόν ὀρ­τον­τόξ») καί, ἔ­τσι, δέν ἐ­δέ­η­σαν νά φτιά­ξουν ἀ­κό­μη ἕ­να μι­λέτ, για­τί ἁ­πλῶς δέν ὑ­πῆρ­χαν «Μα­κε­δό­νες».

Τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα ἀ­νά­λο­γου ἐ­πι­πέ­δου ἐκ μέ­ρους τοῦἸ­οῦ συ­νε­χί­ζον­ται, ὅ­ταν ὑ­πο­στη­ρί­ζε­ται πά­νω-κά­τω ὅ­τι ἀ­φοῦ οἱ το­τι­νοί ἕλ­λη­νες πα­τρι­ῶ­τες/ἐ­πί­ση­μη Ἑλ­λά­δα κα­λοῦ­σαν Μα­κε­δό­νες τούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, δέν ὑ­φί­στα­ται πρό­βλη­μα ἄν σή­με­ρα οἱ σλα­βό­φω­νοι τῆς ΠΓΔΜ δη­λώ­νουν (μή Ἕλ­λη­νες) Μα­κε­δό­νες, ὡ­σάν αὐ­τά τά δύ­ο («ἡ κα­τα­γω­γή ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες συ­νε­πά­γε­ται ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα» τῶν Ἑλ­λή­νων τοῦ 19ου αἰ. καί «ἡ κα­τα­γω­γή ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες δέν συ­νε­πά­γε­ται ἑλ­λη­νι­κό­τη­τα» τῆς ΠΓΔΜ) νά συ­νε­πά­γον­ταν, ὡς θέ­σεις, τό ἴ­διο πράγ­μα, καί σάν νά ἦ­ταν ἱ­στο­ρι­κῶς ἐ­ξί­σου ὀρ­θά.

Γρά­φει ὁἸ­ός (ὅ.π., 23-10-2005, «μύ­θος 5ος»): «Πα­ρά τήν ὀ­φθαλ­μο­φα­νῆ αὐ­θαι­ρε­σί­α του, τό ὅ­λο “γε­νε­α­λο­γι­κό” σχῆ­μα ἔ­χει συ­νε­πῶς τή δι­κή του προ­ϊ­στο­ρί­α. Στό κά­τω κά­τω, τί φταῖ­νε αὐ­τοί [σήμ.: οἱ «Σλα­βο­μα­κε­δό­νες»] ἄν πῆ­ραν τοῖς με­τρη­τοῖς ὅ­σα τούς κα­νο­ναρ­χοῦ­σαν οἱ “δι­κοί μας” φω­στῆ­ρες;». Ὅ­μως, μέ τό «τοῖς με­τρη­τοῖς» τρο­πο­ποι­εῖ οὐ­σι­ω­δῶς τή θέ­ση τῶν ἑλ­λή­νων πα­τρι­ω­τῶν/ἑλ­λη­νι­κοῦ κρά­τους τοῦ 19ου –ἀρ­χῶν 20οῦ αἰ., ἀ­φοῦὑ­πο­στη­ρί­ζει (μέ τό «τοῖς με­τρη­τοῖς») ὅ­τι οἱ πα­ρα­πά­νω ἔ­λε­γαν στούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας πώς οἱ δεύ­τε­ροι «κα­τά­γον­ται ἀ­πό τούς Ἀρ­χαί­ους Μα­κε­δό­νες ἀλ­λά/καί γι’ αὐ­τό δέν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νες». Τήν ἴ­δια εὐ­φυ­ῆ με­θο­δο­λο­γί­α πα­ρά­καμ­ψης τοῦ πραγ­μα­τι­κοῦἱ­στο­ρι­κοῦ/πο­λι­τι­κοῦ προ­βλή­μα­τος μέ τήν ἀ­γνό­η­σή του ὡς ἑ­ξῆς: «ἀ­φοῦ πα­λι­ό­τε­ρα οἱἝλ­λη­νες ὑ­πο­στή­ρι­ζαν τήν χ ἄ­πο­ψη, τώ­ρα δέν ἔ­χει νό­η­μα ἡ δι­α­μαρ­τυ­ρί­α γιά τήν χ θέ­ση τῆς ΠΓΔΜ» ἀ­κο­λου­θεῖ καί γιά τήν πα­ρου­σί­α­ση ἐκ μέ­ρους τῆς ΠΓΔΜ τῶν βουλ­γά­ρων με­σαι­ω­νι­κῶν ἡ­γε­μό­νων ὡς ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νων (ὅ.π., 4-12-2005). Πάν­τως, ἀ­φοῦ θε­ω­ρεῖὡς «ὀ­φθαλ­μο­φα­νῆ αὐ­θαι­ρε­σί­α» τό σχῆ­μα «ἀ­πό­γο­νοι Ἀρ­χαι­ο­μα­κε­δό­νων, ἄ­ρα μή Ἕλ­λη­νες», δηλ. δέ­χε­ται ὅ­τι οἱἀρ­χαῖ­οι Μα­κε­δό­νες ἦ­ταν Ἕλ­λη­νες, θά ἔ­πρε­πε κι αὐ­τός νά ζη­τή­σει τήν ἀ­πό­συρ­σή του ἀ­πό τήν ἐ­θνο­κρα­τι­κή ἰ­δε­ο­λο­γί­α τῆς ΠΓΔΜ. Στή βά­ση τοῦὅ­τι οἱἝλ­λη­νες ἀ­πο­κα­λοῦ­σαν Μα­κε­δό­νες=Ἕλ­λη­νες τούς σλα­βό­φω­νους τῆς Μα­κε­δο­νί­ας δέν θε­ω­ρεῖἐ­παρ­κῶς προ­βλη­μα­τι­κή τήν κα­πη­λεί­α ἀ­πό Βουλ­γά­ρους καί Βουλ­γα­ρο­μα­κε­δό­νες τῶν ἀρ­χῶν τοῦ 20οῦ αἰ. τοῦ Μ. Ἀ­λέ­ξαν­δρου, πα­ρά τή θε­ω­ρεῖὡς ἐ­πι­πλέ­ον ἀ­πό­δει­ξη ὅ­τι ἀ­πό τό­τε πί­στευ­αν οἱἄν­θρω­ποι ἐ­κεῖ­νοι πώς ἦ­ταν ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες.

Ὡ­στό­σο, τό μό­νο πού ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται εἶ­ναι ἡ πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί ὄ­χι ὅ­τι οἱ τοῦ ΒΜΡΟ, αὐ­το­νο­μι­στές καί μή, εἶ­χαν δί­και­ο, ἐ­κτός πιά κι ἄν ὁἸ­ός θε­ω­ρεῖἀ­πό βι­ο­λο­γι­κή-φυ­λε­τι­κή σκο­πιά τό ζή­τη­μα, ὁ­πό­τε πρέ­πει κα­θέ­νας νά πα­ρα­δε­χτεῖὅ­τι καί οἱ τῆς ΠΓΔΜ εἶ­ναι ἐν μέ­ρει φυ­λε­τι­κά ἀ­πό­γο­νοι καί τῶν Ἀρ­χαι­ο­μα­κε­δό­νων (καί τῶν Ἰλ­λύ­ρι­ων καί τῶν Δαρ­δα­νῶν κ.ο.κ.). Ἀ­πο­μέ­νει, βέ­βαι­α, τό ἐ­ρώ­τη­μα ἄν, τε­λι­κά, γιά τόν Ἰ­ό, Σλα­βο­μα­κε­δό­νας καί Μα­κε­δό­νας εἶ­ναι τό ἴ­διο, ὅ­πό­τε ἀ­πο­δέ­χε­ται τή θε­ω­ρί­α ὅ­τι οἱἀρ­χαῖ­οι –Ἕλ­λη­νες– Μα­κε­δό­νες ἀ­να­μί­χτη­καν μέ τούς Σλά­βους καί δη­μι­ούρ­γη­σαν τό μα­κε­δο­νι­κό ἔ­θνος καί οἱ δεύ­τε­ροι δέν ἐ­ξελ­λη­νί­στη­καν μέ αὐ­τήν τήν ἀ­νά­μι­ξη ἀλ­λά ἀ­ποσ­λα­βί­στη­καν (βλ. δι­α­μαρ­τυ­ρί­ες τῶν «Μα­κε­δό­νων» ὅ­ταν τούς ἀ­πο­κα­λοῦν Σλά­βους). Τό­τε, ὅ­μως, ἐ­πα­νερ­χό­μα­στε στήν πα­ρα­τή­ρη­ση γιά τήν ταυ­τό­τη­τα τῶν ἀ­πό­ψε­ων με­τα­ξύ ἀ­κρο­δε­ξι­ῶν καί «ἀν­τι­ε­θνι­κι­στῶν» ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ στό ἐ­θνι­κό φαι­νό­με­νο.

 

 

[1]Ἡ ἐ­πί­μο­νη χρή­ση τοῦ ὅ­ρου ντό­πιοι γιά νά ὑ­πο­δη­λω­θοῦν μό­νο οἱ σλα­βό­φω­νοι Μα­κε­δό­νες πού δέν ἔ­χουν ἑλ­λη­νι­κή συ­νεί­δη­ση, ἀλ­λά ὄ­χι οἱ ἑλ­λη­νι­κῆς συ­νεί­δη­σης σλα­βό­φω­νοι Μα­κε­δό­νες οὔ­τε οἱ Βλά­χοι ἤ οἱ ἑλ­λη­νό­φω­νοι ἑλ­λη­νι­κῆς συ­νεί­δη­σης Μα­κε­δό­νες, δεί­χνει ὅ­τι τά πε­ρί κα­πη­λεί­ας τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί τοῦ ὀ­νό­μα­τος Μα­κε­δο­νί­α δέν ἔ­χουν μό­νον «φι­λο­λο­γι­κό» χα­ρα­κτή­ρα. Δέν ἰ­σχύ­ει, λοι­πόν, τό ἐ­πι­χεί­ρη­μα τοῦ Ἰ­οῦ (ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 23-10-2005, «Οἱ δέ­κα μύ­θοι τοῦ “Σκο­πια­νοῦ”», «μύ­θος 4ος») πε­ρί Δαρ­δα­νῶν: «Ἀ­κό­μη κι ἄν ἡ ΠΓΔΜ με­το­νο­μα­ζό­ταν “Δαρ­δα­νί­α”, αὐ­τό δέν θά ἐ­ξα­φά­νι­ζε τίς ἀ­να­φο­ρές τῶν ἐ­κεῖ ἐ­θνι­κι­στῶν σέ “ἀ­λύ­τρω­τους Δαρ­δα­νούς” τῆς Β. Ἑλ­λά­δας. Στή δέ χώ­ρα μας, θά γι­νό­μα­σταν ἁ­πλῶς μάρ­τυ­ρες τῆς με­τάλ­λα­ξης τῶν “σλα­βό­φω­νων Ἑλ­λή­νων” σέ “δαρ­δα­νό­φω­νους”». Ὁ ἀ­λυ­τρω­τι­σμός ὁ ὁ­ποῖ­ος δι­α­τεί­νε­ται (καί βα­σί­ζε­ται στό) ὅ­τι οἱ μή «ἐ­θνι­κά Μα­κε­δό­νες» γη­γε­νεῖς Μα­κε­δό­νες (δηλ. μή «ντό­πιοι» γη­γε­νεῖς τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς Μα­κε­δο­νί­ας) εἶ­ναι ἔ­ποι­κοι ἤ ἐ­πή­λυ­δες (ἕ­να εἶ­δος ἄ­τυ­που ἑλ­λη­νι­κοῦ στρα­τοῦ κα­το­χῆς) εἶ­ναι πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­λυ­τρω­τι­κός/ἐ­πι­θε­τι­κός ἀ­πό ὅ,τι ὁ «ἁ­πλός» ἀ­λυ­τρω­τι­σμός πού βα­σί­ζε­ται στήν ὕ­παρ­ξη ἀλ­λο­γε­νοῦς μει­ο­νό­τη­τας σέ ἐ­δά­φη γει­το­νι­κοῦ κρά­τους. Οἱ ἀ­λυ­τρω­τι­κές δι­εκ­δι­κή­σεις βα­σι­σμέ­νες στά ἱ­στο­ρι­κά δί­και­α μπο­ρεῖ νά ὑ­πάρ­ξουν μα­ζί μέ ἐ­κεῖ­νες πού βα­σί­ζον­ται σέ πλη­θυ­σμια­κά με­γέ­θη ἤ ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀ­πό αὐ­τές, ὡ­στό­σο πάν­το­τε φάν­τα­ζαν καί ἦ­ταν πο­λύ πιό ἰ­σχυ­ρές ἀ­πό τίς δεύ­τε­ρες (π.χ. ὁ ἑλ­λη­νι­κός ἀ­λυ­τρω­τι­σμός γιά τήν Μ. Ἀ­σί­α). Θά ἦ­ταν ἄλ­λο πράγ­μα, π.χ. ἄν ὑ­πῆρ­χε μιά ἑλ­λη­νι­κή μει­ο­νό­τη­τα στήν Οὐγ­γα­ρί­α καί ἡ Ἑλ­λά­δα ἀ­παι­τοῦ­σε τμῆ­μα τῆς Οὐγ­γα­ρί­ας καί ἄλ­λο ἄν ὑ­πῆρ­χε μιά ἑλ­λη­νι­κή μει­ο­νό­τη­τα καί ἡ Ἑλ­λά­δα ἀ­παι­τοῦ­σε τήν Οὐγ­γα­ρί­α ἤ τμῆ­μα της μέ τήν αἰ­τι­ο­λο­γί­α ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες καί ἐ­κεῖ εἶ­ναι οἱ «πραγ­μα­τι­κοί γη­γε­νεῖς». Ἡ ἀ­πα­ξί­ω­ση τῆς δι­α­μά­χης γιά ἕ­να ὄ­νο­μα δέν τε­κμη­ρι­ώ­νε­ται πο­λι­τι­κά· γι’ αὐ­τό ἡ ὀ­νο­μα­σί­α «δη­μο­κρα­τί­α τῆς Γερ­μα­νι­κῆς Αὐ­στρί­ας» δέν ἔ­γι­νε ἀ­πο­δε­κτή με­τά τόν Α΄ Π.Π. Μπο­ρεῖ ἡ ἀ­πει­λή ἀ­πό τήν ΠΓΔΜ νά εἶ­ναι πρα­κτι­κά μι­κρή, ὡ­στό­σο κα­νείς δέν ἔ­χει τό δι­καί­ω­μα νά ἀ­πει­λεῖ ἤ νά ὑ­πο­νο­εῖ ὅ­τι θά μπο­ροῦ­σε νά ἀ­πει­λή­σει, ἄν τοῦ δι­νό­ταν ἡ εὐ­και­ρί­α.

[2]Οὐ­δε­τε­ρό­τη­τα ἔ­ναν­τι τῆς βί­ας. Αὐ­τό, σω­στό ἤ λά­θος, δέν τη­ρεῖ­ται ἀ­πό τούς ἴ­διους σέ ὅ­λα τά ζη­τή­μα­τα.

[3]Ἐπιστ. Παύλου Μελᾶ στίς 16-3-1904.

[4] Δέν εἶναι σπάνιο φαινόμενο ἀρκετοί σημερινοί «ἀντιεθνικιστές» μαζί μέ «Μακεδονιστές» νά κάνουν λόγο γιά 10% μόνο τοῦ τοτινοῦ μακεδονικοῦ πληθυσμοῦ ὡς Ἕλληνες ταυτίζοντας, ἐν ἔτει 2009, ἀφελῶς ἤ κουτοπόνηρα τή γλώσσα μέ τό ἔθνος. Οἱ «μακεδονιστές» θεωροῦν τούς Γραικομάνους «προδότες τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους» τήν ἴδια στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ Βούλγαροι θεωροῦν προδότες τοῦ βουλγαρικοῦ ἔθνους τούς «μακεδονιστές».

[5]ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 23-10-2005.

[6]«Ὁ Μα­κε­δο­νι­κός Ἀ­γώ­νας με­τά τά συλ­λα­λη­τή­ρια», ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 5-11-2004.

[7]Δημ. Εὐ­αγ­γε­λί­δης, «Μιά ἐ­θνο­γλωσ­σο­λο­γι­κή προ­σέγ­γι­ση», περ. Ἄρ­δην τχ. 73.

[8]ἐφ. Ἐ­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 4-12-2005.

Σελ. 201-210

Σχετικά προϊόντα